Ze koos ervoor hem dit keer op z’n rug op het smalle bankje te laten plaatsnemen.
Toen ze zijn hoofd had vastgezet, kon hij eigenlijk al geen kant meer op. Hij kon in elk geval niet meer zien wat ze met de rest van zijn lichaam deed.
Zijn tepels vangen altijd als eerste haar aandacht. Ze rolde er eentje tussen haar vingers, vouwde hem om, kneep erin, trok eraan. Heus niet voor haar eigen plezier. Echt niet om zijn gekreun te horen of zijn dingetje te zien groeien.. Dit was slechts nuttige voorbereiding op de vele klemmen die zouden volgen!
De eerste riem ging om zijn borst en om het bankje heen, zodat hij haar niet meer kon ontwijken en het ademhalen licht bemoeilijkt werd. Vervolgens een riem on zijn buik. Toen eentje hoog om zijn bovenbenen, zodanig dat zijn balzak beschikbaar omhoog gedrukt werd. De laatste riem ging nog net om zijn knieën, omdat daar het bankje stopte. Steeds steviger kwam hij vast te liggen aan het bankje en elke keer plaagde ze hem pijnlijker. Eerst zijn tepels, later ook zijn balzak. Toen hij geen vin meer kon verroeren, haalde ze de zwepen van de muur.
Het is ontzettend mooi om een slaaf pijn te doen wanneer ze hem niet heeft vastgezet. Om te zien hoe hij vrijwillig blijft staan/liggen en beschikbaar is voor wat zij hem wil laten ondergaan. Om de pure overgave te zien.
Maar om een slaaf steeds verder vast te zetten en hem steeds opnieuw te laten voelen dat hij werkelijk geen verdediging meer heeft. Dat is ook heerlijk!
